แนวเพลงของพาร์อะมอร์นับได้เป็นเพลงแนว ออลเทอร์นาทิฟร็อก,[53][54] ป็อปพังก์,[53][55][56][57] ป็อปร็อก,[58][59][60] พาวเวอร์ป็อป,[61][62] อีโมป็อป,[63][64][65] อีโม,[55][66][67] ป็อป,[67] และ นิวเวฟ.[67] โจชัว มาร์ตินได้เขียนเกี่ยวกับวงหลังจากสัมภาษณ์กับเฮย์ลี วิลเลี่ยมส์ว่า "พาร์อะมอร์ไม่ใช่แค่เด็กผู้หญิงพังก์ ผมแดง ตัวเล็ก กับนิสัยห้าว ๆ แนวเพลงของพวกเขาก็เป็นอย่างพวกเขาด้วย และเปลี่ยนไปตามอายุของพวกเขา มันเร็วขึ้นและช้าลง มันคืออีโมที่ดูไม่เด็กและเลวร้าย ดั่งเป็นขั้วตรงข้ามกับแอวริล ลาวีน" นิตยสารออลเทอร์เนทีฟเพรส กล่าวไว้ว่าวงมีความเป็น "วัยรุ่น" แต่ก็ยังมีความ "เปิดเผย" ขึ้นเรื่อย ๆ อีกด้วย[68] อัลบัมแรกของพาร์อะมอร์ All We Know is Falling อาจมองได้ว่ามีความป็อปพังก์ที่ "ครบถ้วน" และทำมาได้ "ดีเยี่ยม"[69] ส่วนประกอบทั้วสองนี้ได้สร้างอัลบัมป็อบพังก์ที่ "บริสุทธิ์และเต็มเปี่ยม" [70] อัลบัมที่สอง Riot! เป็นการเปิดทางสู่แนวเพลงใหม่ ๆ แต่ก็ยังไม่ทิ้งเอกลักษณ์ของวงไป [69] ส่วนอัลบัมต่อ ๆ มาอย่าง Paramore และ After Laughter มีส่วนผสมของเพลงแนวนิวเวฟ และ ซินท์ป็อป มากขึ้น[71][72]

ออลเทอร์เนทีฟเพรส และนักวิจาร์ณ์หลายคนกล่าวว่า การแสดงสดของวงช่วยทำให้วงมีชื่อเสียงมากขึ้นอย่างมาก ออลเทอร์เนทีฟเพรส ระบุว่า "วิลเลี่ยมส์มีความสามารถสูงกว่านักร้องหญิงที่มีอายุมากกว่าเธอสองเท่า และวงของเธอก็ไม่ห่างชั้นจากความสามารถกับศิลปินช่วงรุ่นๆเดียวกันอีกด้วย"[73] จอห์น เมเยอร์ นักร้องและนักแต่งเพลง ได้ชมถึงเสียงวิลเลียมส์ในบล็อกของเขาในเดือนตุลาคม 2007 และเรียกเธอว่า "ความหวังสีส้มอันยิ่งใหญ่" โดยสีส้มสื่อถึงสีผมของเธอ [74] เนื่องจากมีผู้หญิงเป็นหน้าตาของวง พาร์อะมอร์จึงถูกนำไปเปรียบกับ เคลลี คลาร์กสัน และรวมถึงเรื่องเกี่ยวกับแอวริล ลาวีน ที่กล่าวไปก่อนหน้านี้ จึงถือเป็นการเปรียบเทียบที่ "ไม่มีมูล" [75][76] นักวิจาร์ณ โจนาธาน แบรดลีย์ ระบุไว้ว่า "พาร์อะมอร์สร้างเพลงด้วยกระตือรือร้นอันล้นหลาม" และเขายังอธิบายอีกว่า "อัลบัม Riot! กับเพลงของเคลลี คลาร์กสัน หรือ แอวริล ลาวีน ก็ไม่ได้มีความแตกต่างกันมากเท่าไหร่" [77] นักวิจาร์ณจาก NME ได้เปรียบเทียบเพลงของพาร์อะมอร์กับ "โนเดาต์ และฝันอันบ้าระหั่มของเคลลี คลาร์กสัน" [78] เฮย์ลีย์ วิลเลียมส์ได้กล่าวเกี่ยวกับเรื่องที่วงมีผู้หญิงเป็นแนวหน้าไว้ว่า พาร์อะมอร์ไม่ใช่วงที่มี "ผู้หญิงเป็ยแนวหน้า" และ "วงทำเพลงให้คนได้สนุกสนานกับมัน ไม่ใช่ให้มาวิจาร์ณกันเรื่องเพศ" [33]

พาร์อะมอร์ได้ชื่นชมศิลปินอื่น ๆ อย่าง ฟอลล์เอาต์บอย, แฮนสัน, แพนิค! แอท เดอะ ดิสโก้, บลิงก์-182, เดธแคบฟอร์คิวตี, จิมมี อีท เวิร์ลด, มีวิธเอาท์ยู, และ ซันนีเดย์ เรียล เอสเตท,[79] รวมถึง ไธรส์ และ นิวฟาวด์กลอรี;[80] เฮย์ลีย์ วิลเลียมส์กล่าวถึงอิทธืพลทางดนตรีของเธอว่ามี เอลวิส เพรสลีย์, เดอะเชอเรลเลส, ดิ แองเจิลส์, ราโมนส์, จอว์เบรกเกอร์, เรดิโอเฮด, กรีนเดย์, บลอนดี,[81] เอ็นซิงก์, เดสทินีส์ไชลด์, อาลียาห์,[82] เดอะสมิทส์,[83] ซูซีแอนด์เดอะแบนชีส์,[84] เดอะเคียวร์ และ เอตตา เจมส์ [85] วิลเลียมส์กล่าวถึงศิลปินหญิงอื่น ๆ ไว้ว่า "ฉันรัก เดบบี แฮร์รี และ ซูซี ซู ฉันโตมากับการฟัง เดอะ ดิสทิลเลอร์ส [...] เกิร์ลกรุ๊ปนั้นสำคัญกับฉันมาก โดยเฉพาะ แชงกรี-ลาส์"[86] วิลเลียมส์ยังกล่าวถึงวงอื่น ๆ อีก เช่น ยูทู "พวกเขายิ่งใหญ่มาก พวกเขาทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ แต่งอะไรก็ได้ที่อยากแต่ง และมีจุดยืนเพื่ออะไรบางอย่าง", จิมมีอีทเวิร์ลด "ผู้ที่ฉันไม่คิดว่าเคยทำให้แฟน ๆ ผิดหวัง" หรือ โนเดาต์ ผู้ที่ "ทำสิ่งที่น่าทึ่ง" กล่าวราวกับว่าพาร์อะมอร์อยากจะไปทำงานให้พวกเขาเหล่านี้ [79] ในปี 2012 วิลเลียมส์ได้มีส่วนร่วมในการร้องเพลงในอัลบัมที่ห้า Ten Stories ของ มีวิธเอาท์ยูด้วย[87]

สมาชิกของวงนับถือศาสนาคริสต์ และในบทสัมภาษณ์ของบีบีซี จอช แฟร์โรระบุว่า "ศรัทธาของเรานั้นสำคัญกับเรามาก มันแสดงออกมากทางผลงานของเราได้อย่างเห็นได้ชัด เพราะหากใครที่เชื่อในบางสิ่ง การมองโลกของเขาจะออกมาพร้อมสิ่งที่เขานั้นทำ แต่เราไม่ได้อยู่จุดนี้เพื่อจะเผยแพร่ศาสนา เราอยู่ที่นี่เพราะเรารักดนตรี" [88]